Wedstrijdverslag

Zaterdag 11 februari 2017 Wij melden ons in het hotel Best Western Irazu in San Jose. We zijn dan al een paar dagen in deze stad. We checken in en zien de tafels al staan waar we ons moeten melden. Eerst de spullen naar de kamer op 4 hoog. Prima kamer. Schoon en ruim genoeg. We gaan ons melden. Wat een chaos. Hoe je met 2 tafels en 100 lopers zo’n rommel kunt maken. De tafels staan dicht bij elkaar dus iedereen loopt een beetje te dringen. Daarnaast moeten we alle formulieren die ik al heb ingevuld nogmaals invullen. Dat moet omdat een van de organisatoren de ingevulde formulieren niet heeft doorgestuurd. Tenslotte is het slordig dat we als Belgen geregistreerd staan en niet als Nederlanders. Overigens doen zich de rest van de week dit soort rare en vermijdbare slordigheden doorlopend voor. Heel erg vreemd, want ze organiseren dit toch al voor de 13e keer. Na de controle krijgen we een T-shirt en dan zijn we klaar. Dan wachten op de briefing om 17.00. We besteden de middag aan nog wat eten kopen bij de supermarkt, een beetje hangen en wat rondlopen. Om 17.00 is de briefing. Dat wordt dan uiteindelijk 18.00 uur. Niemand weet waar we moeten zijn, dus de lopers hangen allemaal in de lobby rond. We zien het wel…. De race directeur verzorgt de briefing. Dat is niet veel soeps. Vrijwel alles dat hij aangeeft wisten we al want het routeboek is 2 dagen geleden gemaild. Wel nieuw is: • Morgen is een heel zware dag. 10% krijgt op deze eerste dag een infuus vanwege de hitte en het vocht • Het is morgen zo warm: “you don’t know what has hit you”. Je hebt dagen nodig om aan de hitte te wennen. • De helft van de deelnemers ziet in de loopweek de dokter. Is het niet voor uitdroging, dan is het wel voor blaren. • We gaan om 4 uur rijden morgenochtend. • Na aankomst starten we zo vroeg als mogelijk • De eerste 13 km zijn vlak en vol in de zon. • Daarna de heuvels in We gaan het zien. We hebben er zin in en zijn best opgewonden. Bij de supermarkt halen we brood en eten op de kamer en daarna slapen. Nou ja, slapen. Zoals dat gaat wordt er de avond voor de race niet geslapen en alleen maar aan de race gedacht. Zondag 12 februari 2017 Dag 1 Eindelijk is het zover. We gaan onze wedstrijd lopen. We staan rond half 3 op en zijn gebroken. Wat een korte nacht en wat hebben we slecht geslapen. We pakken onze waterdichte zakken in, hebben de trolleys in de grote koffers gedaan en zo hebben we de bagage gesplitst. We moeten nog best doorwerken, want we moeten om halfvier klaar staan. We ontbijten een licht ontbijt bij Denny’s. Het is echt te vroeg en te gehaast om hier eens goed uit te pakken. Veel andere lopers zitten er ook en het is een kleurig en druk geheel. Ook best bijzonder dat diegenen die net in San Jose zijn uit geweest hier hun dag afronden en de lopers hun dag beginnen. We staan netjes met onze spullen klaar bij de entree van het hotel. Net als alle anderen. Helaas geen bus. Uiteindelijk duurt het nog meer dan een uur voor de bussen er zijn. Toen hadden we ons al moeten realiseren dat dit een patroon zou zijn…. We stappen in en zitten voorin. We willen slapen, maar kunnen niet. Willen rusten maar zijn te opgewonden. Willen naar buiten kijken maar het is nog donker… We stoppen voor een korte pauze en ontmoeten Richard. Hij is de logistieke man en onder andere verantwoordelijk voor het kampement. Het is een leuke Amerikaan die jaarlijks Nederland bezoekt. Hij is goedlachs en heeft een stem als een dril sergeant. Hij is nu voor de 11e keer bij deze wedstrijd en weet hoe het eraan toe gaat. Hij heeft er ontzettend veel lol in en gedurende de week blijkt hij voor ons iemand waar we veel informatie kunnen ophalen. Na de 1e stop verder reizen en zo snel als het hier donker wordt, wordt het ook weer licht. Bij de volgende stop is het al ongelooflijk warm. Dit wordt nog wat. In lange rijen staan we voor het smerige toilet en ook dat is een voorbode voor de rest van de week… Rond 08.00 uur zijn we op de plaats van bestemming en kan het echte werk beginnen. We wandelen eerst 2 kilometer naar de start en vullen onze flessen. Helaas is het water bij de start snel op en staat een lange rij deelnemers in de zon op water te wachten. Heel vervelend. Uiteindelijk veel later dan gepland heeft iedereen water en kunnen we onderweg. We stellen ons netjes bij de start op. Na het aftellen gaan we onderweg en zoals dat altijd gaat, gaat het veel te hard. Er was nog zo gewaarschuwd het rustig aan te doen, maar dat helpt niet. Ik ren ook mee en wil Karen bijhouden. Zij gaat hard en om de kilometer geef ik de tijden en een waarschuwing door. Uiteindelijk laat ik haar gaan en ga over op mijn hardloop wandelcombinatie. Ik wil namelijk wel goed opschieten, maar ook vooral energie sparen. Karen rent lekker door en dat gaat goed. De eerste 13 kilometer zijn heerlijk vlak over deze weg van puin (los steen tot gravel gereden). Het is vol in de zon en soms zijn er wolken. Het is best warm, maar ik voel me goed. Karen voelt zich ook goed en houdt het tempo hoog. Ze kan gelukkig goed tegen de zon. We zijn dan bij het eerste CP. Dat ligt niet op de aangegeven afstand. Dat is vervelend, want je stelt je er toch altijd een beetje op in en dat “instellen” neemt alleen maar toe met de toenemende vermoeidheid gedurende zo een week. Ik hoop dus dat de andere CP’s wel op de aangegeven plek liggen. Ik haal Karen diverse malen in en na een kilometer of 10 gaat haar tempo omlaag. We blijven goed bij elkaar en dan komen de eerste heuvels. We gaan door het bos een flinke heuvel op. Die is maar 200 meter hoog maar toch stevig en in combinatie met de hitte en vocht valt het haar niet goed. Ze komt na 18 kilometer duizelig op de heuvel aan. We zitten en eten. Ik laat haar met rust en probeert aan te sterken. Na een half uurtje “is ze er weer” en gaan we verder. Eerst flink dalen, dan CP2 (ook niet op de goede plek) en dan een andere heuvel op. We klimmen nu naar 450 meter. Die klim is ook stevig maar gaat haar beter af. Deze heuvel kost veel energie. We zijn dan 28 kilometer onderweg. Het venijn zit altijd in de staart en ook vandaag. We krijgen een kilometerslange afdaling en dan een enorm steile beklimming. Er volgt een klim van zeker 30 procent hellingspercentage waar maar geen einde aan lijkt te komen. Op de heuvel is er een prachtig uitzicht maar kunnen niet zien hoe we moeten afdalen. Dit wordt een heel lange afdaling over geitenpaadjes. Zo’n geitenpad gaat meestal nog wel, maar hier wordt niets aan onderhoud van de paden gedaan. Overal los steen en je breekt je nek over de boomwortels en lianen. Soms is het pad stuk en moeten we echt onze stokken gebruiken om over het pad verder te kunnen gaan. Oppassen dus. Voordat we bij het kamp zijn moeten we een snelstromende rivier over. Wij beiden denken slimmer te zijn dan de organisatie en we kiezen beiden een andere plek om over te steken. We pakken de stokken in (dom), steken over en raken elkaar kwijt. Ik ben dan al halverwege als ik Karen uit de struiken zie komen en uiteindelijk treffen we elkaar midden in de rivier. Het heeft ons veel kracht gekost maar uiteindelijk halen we de overkant. Voortaan toch maar de stokken gebruiken want de stenen zijn zeer glad. Volgende keer gewoon oversteken daar waar de organisatie het aangeeft. We hebben bijna 3 kwartier verloren met ons geklungel met oversteken., maar ja, geen enkele ervaring. In het kamp zijn er restanten van de lunch en we eten snel wat brood en koude pasta. Daarna de tent zoeken. Diegenen die een tent bij de organisatie hebben gereserveerd staan echt hutjemutje in het bos. Wij staan helemaal verdrukt tussen de Costa Ricanen. Aardige mensen hoor, maar ze schreeuwen nogal. Diegenen die hun eigen tent hebben meegenomen mogen gaan staan waar ze willen. Die tenten staan in de regel nogal ver uit elkaar. Lekker. Karen gaat douchen en het blijkt dat er een douchgebouwtje is. Het zijn 5 muren (de ombouw en de scheidingsmuur tussen dames en heren). Het is een smerige bende. Je staat op een steen als een soort eiland in een zee van zeepwater. Je staat gedrieën naast elkaar en dus douche je in je sportkleding. Als we hier geen voetinfectie oplopen, dan doen we dat nergens meer. Het water mag je niet drinken en het is koud douchen. Dat laatste is het niet erg want de buitentemperatuur is nog steeds “warm”. We richten de tent in. We hebben een nieuwe tent voor 4 personen en dat is met zijn tweeën lekker ruim. We hebben ook nog een voortent en daar gaan onze waterdichte tassen in. Ik stop al het eten dat ik morgen wil gebruiken alvast in mijn rugzak en de zak met tape ligt dan al klaar. Als ik ben gedoucht en we hebben samen een waslijn opgehangen, gaan we om 18.00 eten. Ik heb dan al proteïne en ORS op (“ the next best thing to an IV”). Er is een lopend buffet en tjonge jonge, wat smaakt het goed. Het is echt heel lekker. Er is voldoende variatie en na een week weten we wat de vaste waarden van de maaltijden zijn: • Er is altijd salade met mais of kikkererwten. • Er is bijna altijd soep. • Er zijn altijd tenminste 2 soorten vlees • Er zijn altijd bonenEr is altijd rijst • Er is altijd een dessert • Er is altijd meer dan genoeg • Er is altijd een lachende bediening • Er is niemand die zegt dat je niet meer mag eten. Het gaat maar door. Tijdens het eten de briefing en dan wordt de route voor morgen nog eens uitgelegd. Ook nu niets nieuws van wat we nog niet uit het boekje wisten. Oké, dan toch nog 1 dingetje…we staan morgen om 03.30 op. De dag 36 km 1020 meter omhoog 890 omlaag Hoogste punt 430 meter Maandag 13 februari 2017 Dag 2 Het is 03.30 en Richard schreeuwt de lopers uit bed. Hij begint met “racers…” en daarna heel veel tekst met de vraag “waarom we nog in bed liggen en dat dat eigenlijk onzin is” en meer van dat soort dingen. Een mooi begin van de dag! We staan op. Het is dan nog donker en we bouwen routine op. In mijn geval is dat beginnen met voeten tapen. Eerst de ondertape en daarna sporttape. Vandaag ook andere schoenen. Gisteren nog mijn New Balance loopschoenen en vandaag neem ik mijn UK Gear PT-1000. Die had ik eigenlijk meegenomen als reserveschoenen. Omdat vannacht alles dat buiten stond weer klam is geworden, doe ik deze schoenen vandaag al aan. Het is volgens mij misschien wel de beste keuze die ik deze week maak. Tandenpoetsen, inpakken, natte en stinkende was van de lijn halen en ontbijten. Het ontbijt is ook goed geregeld. Er is rijst, er zijn bonen, er is roerei en er is zelfs brood met pindakaas. Ook vandaag weer de altijd vriendelijke bediening (later horen we van Richard dat de kookgroep om 01.30 opstaat om het ontbijt te maken en pas na 22.00 naar bed gaat na het afwikkelen van het avondeten en dat een week lang). Er is vandaag ook koffie en dat alles laten we ons smaken. We leggen onze tassen op de grote hoop van tassen. Een vrachtwagen brengt die naar het volgende kamp. We begrijpen na deze nacht pas goed waarom we een waterdichte tas mee moesten nemen. Zodra de zon weg is, wordt alles meteen vochtig. Kleding ’s nachts buiten hangen om te drogen is onzin want het wordt alleen maar vochtiger. Spullen die niet in de waterdichte tas zitten…vochtig. We gaan in het donker naar het strand en wachten tot het licht wordt. Zo rond 05.30 is het zover en gaan we aftellend van start. Het is ons dan al duidelijk dat we zo vroeg als mogelijk starten (= bij daglicht) en dat de “cutting times” zijn gericht op een binnenkomst voor het donker. We zijn nog geen kilometer onderweg of we gaan een berg van 700 meter hoogte op. Een hele klim want we vertrekken van 0 meter hoogte. De beklimming is heel technisch en vaak loopt het via geitenpaadjes. Inhalen is dan ook lastig. We doen het rustig aan en zitten in de achterhoede. Vandaag willen we niet hetzelfde als gisteren. Vandaag geen duizeligheid. Kan niet de bedoeling zijn. Het tempo ligt op een kilometer of 3 per uur. Ik denk nog dat het horloge een misrekening in afstand maakt (en dat het tempo dus hoger ligt) maar dat is niet waar. Het eerste CP ligt daadwerkelijk op de plek waar het hoort te zijn. Bij het eerste CP even zitten en ook hier kennen we inmiddels de routines en inrichting. J e geeft je nummer aan. Je wordt geholpen met flessen vullen. Er is water en Gatorade. Daarnaast is er meloen, ananas en is er een variërend aanbod van nootjes, zout en koekjes. De tweede berg is nog wat hoger en ook nu weer technisch. Het gaat ons beter af dan de eerste en het tempo ligt ook hoger. Na een stevige afdaling komen we bij CP2. Daar treffen we een van de Belgische vrijwilligers. Erg aardige man en we kletsen er een tijdje mee. Ik heb het zwaar. Ik transpireer hevig en ben misselijk. Ik krijg de misselijkheid niet goed onder controle. Ik heb er verstandig aan gedaan ontbijtkoek mee te nemen want dat helpt altijd. Na CP2 merken we dat we moe zijn. We zijn moe van de warmte en niet zozeer van de afstand. Het is ook een saaie dag. Er is niet veel te zien en dat helpt ook niet echt. Om 03.30 opstaan is ook wennen. Ik spreek mijn zorg naar Karen uit dat we op deze manier alleen maar samen aan het ploeteren zijn en ook geen herinneringen verzamelen. Er moet iets veranderen want ander wordt dit geen leuke week. Wat er moet veranderen, dat weten we nog niet maar het moet wel anders. Ik denk veel na over waarom ik me niet zo goed voel. Ik realiseer mij uiteindelijk dat het aan een zoutgebrek zou kunnen liggen. Ik experimenteer. Ik neem mij voor elke 5 km een zouttablet te nemen en te kijken hoe dat uitpakt. Daarnaast ga ik experimenteren met mijn drinken. Niet meer 5 of 6 slokken in één keer maar 1 slok, spoelen en dan doorslikken. Daarmee kan ik mijn elektrolyt ook meer controleren. Mijn experiment werkt. De misselijkheid trekt weg en ik voel me elke stap beter. Deze routine van zout(tabletten) en drinken houd ik gedurende de week vast. Na 33 kilometer zijn we bij CP3 (we halen de “cutting time” van 03.30) en daar rusten we uit. Karen in een stoel in de schaduw en ik in de schaduw naast de ambulance liggend op de grond. We besluiten door te lopen. Het is nog maar 7 kilometer en dat moet te doen zijn. We lopen de kilometer naar het strand. Net voor het strand een flinke doorwading en inmiddels hebben we al zoveel water achter de rug dat we hier niet eens meer van opkijken. Dat betekent in een keer door het water in en dat tot borsthoogte. We hebben de rugzakken maar afgedaan en het water is aangenaam warm. Daarna is het door de bosrand parallel aan het strand en tenslotte de laatste kilometers over het strand. Ook vandaag zit het venijn in de staart. Er is een doorgang over te gaan. Het is vloed en deze “dijk” op het strand is doorgebroken. We mogen niet zwemmen want de stroming is veel te sterk. De golfen zijn meer dan een meter hoog en slaan door naar de achterliggende lagune. De oplossing van de organisatie is dat ze een touw heeft gespannen en daar een surfplank aan heeft verbonden. De bedoeling is dat we onszelf voorttrekken aan dat touw naar de overkant. Zie dat nog maar eens te doen na 40 kilometer en een uur of 10 in de zon. Misschien lukt het mij nog wel, maar Karen geef ik geen enkele kans en gezien de stroming en de hoogte van de golfen (meer dan een meter hoog) vind ik het zeer gevaarlijk. Helaas is er ook geen omweg en dus…. De oplossing is dat twee jongens van de organisatie jou naar de overkant slepen. Dat gaat goed. Jij ligt op de plank en zij brengen jou goed over. Ik ben heel blij als je veilig aan de overkant staat, want met deze krachten, vermoeidheid en ook nog een rugzak om is het niet zonder risico. Dan mag ik en gaat het mis. Ik lig net als jij op de plank maar ze laten mij met de rug van de plank naar de golfen wijzen. Er komt een flinke golf aan en ik sla om. Meteen zit ik verstrikt met mijn been in het touw en de rugzak en stroming trekken me onder. Ik probeer van alles tegelijk te doen waarbij het losmaken van mijn been het meest essentiële is. Dat wil maar niet lukken en het duurt nu wel erg lang onder water. Uiteindelijk hoor ik iemand in de verte mijn naam roepen en ik steek mijn hand net boven het water uit. Ik word naar boven getrokken en kom uiteindelijk boven water. Ik moet dan op de surfplank zien te komen maar mijn been zit nog vast en ik glij telkens van de plank af. Het is dat een van de jongens mijn arm over de plank trekt en vasthoud waardoor ik met mijn andere arm mij kan richten op het losmaken van mijn been. Dat lukt uiteindelijk. Uitgeput hang ik over de surfplank heen en houd me maar vast waar ik kan. Ik heb de kracht niet om erop te klimmen. Geen idee hoe lang het heeft geduurd maar ik ben blij als ik aan de overkant veilig op het strand ben. Het huilen staat me nader dan het lachen en ik ben doodmoe. Opstaan en samen met Karen naar de finish 500 meter verderop. We melden ons en gaan ook vandaag op zoek naar de tent. Onze tent staat ook vandaag in de groep Costa Ricaanse renners. Wat een drukte. We douchen en ook vandaag zijn de omstandigheden niet best, ondanks dat dit een officiële camping is. Er zijn dan wel 5 gescheiden douches, het blijft een vieze bedoeling. Of, zoals later een loper zei: “het vuil, daar kan ik wel tegen, maar het is de smerigheid die me nekt” en dat is een waarheid als een koe. We pakken ook vandaag de spullen voor morgen in, leggen schone kleding klaar, hangen was te drogen en gaan aan tafel. We eten ook nu goed en gaan om 7 uur slapen. We slaan de briefing over. Daar verwachten we toch geen nieuwe informatie (niet zo slim, blijkt later). De Dag Afstand 40 kilometer Hoogtemeter 1.900 Daalmeters 2.000 Hoogste punt 780 meter Dinsdag 14 februari 2017 Dag 3 Vandaag is voor mij de mooiste dag van de wedstrijd. Helaas vallen we uit maar daar straks meer over. We staan om een uur of vier op en volgen de vaste routine. Ook vandaag dus weer tapen, opfrissen, ontbijten en aankleden. Vandaag loop ik weer op mijn UK gear schoenen want dat is me gisteren erg goed bevallen. Bij de start worden we geattendeerd op een armbandje dat wij niet hebben. Hebben we nodig om bij de watervallen van vandaag te komen. Richard geeft aan dat die voor ons nog worden geregeld en dat we die bij CP1 krijgen. Omdat wij gisteren de briefing hebben overgeslagen hebben we niet meegekregen dat je een armbandje moet hebben. Voortaan toch maar naar de briefing. We vertrekken als het donker is. We rennen achter een pick-up truck aan en dat is voor mij geen fijne start van de dag. Ik houd er niet van om net uit bed te gaan rennen. Deze manier van starten duurt een kilometer of vier en dan gaan we de rivier in. Ik bedoel dan ook letterlijk de rivier “in”. We volgen de rivier een kilometer of vijf en steken regelmatig over. De stenen zijn spekglad en regelmatig zien we lopers (vooral die zonder stokken) onderuitgaan. De doorwadingen zijn soms heel diep en dan moet de rugzak af. Daarentegen is het heerlijk koel en ontzettend leuk om te doen. Het heeft ons wel heel veel tijd gekost maar we hebben er ook heel veel plezier aan beleefd. Na een kilometer of 9 zien de CP1 en krijgen daar ons armbandje. We eten wat aardappelen die we dopen in het zout en gaan meteen verder. Via een brug de rivier over op weg naar de watervallen een kilometer of vijf verder. Daar komen we via gravelwegen. We gaan het landgoed op waar de watervallen liggen. Dat is blijkbaar prive terrein. Via smalle wandelpaden volgen we de scherpe afdaling en komen uiteindelijk bij de watervallen uit. Het ziet er inderdaad prachtig uit en ik had hier graag willen blijven. Je kunt namelijk in het meertje ervoor heerlijk zwermen en met deze hitte was dat best lekker geweest. Na de watervallen bergop het park uit en daarna stevig heuvelop. We moeten klimmen tot iets boven de 800 meter. We beginnen via gravel wegen en de zon staat er bovenop. Het is ontzettend warm. Daarna gaat het over in jungle en lopen we via single track paden. Het gaat stevig op en neer en ook nu heeft de zon alle ruimte. Ik ga door met het experimenteren met zout en het slaat aan. Ik voel me beter. Met dit transpireren hier is de beste balans te zorgen dat ik elke 3 km (of maximaal elk uur) een dosis zout binnen krijg. Dat kan met zuiver zout (bij CP) pinda’s (bij CP en hebben we bij ons) of zouttabletten. De elektrolyt is een extraatje. Zo houd ik alles onder controle en voel ik me goed. Uiteindelijk komen we weer bij een rivier en ook deze gaan we in. Ook nu is het erg leuk om te doen en we genieten van de schaduw en de koelte. Het gaat helaas niet hard maar er is nog geen reden tot zorg. Aan het einde van de rivier een prachtig complex van watervallen. Die kun je echt alleen maar bereiken als je de rivier volgt. Er is geen pad naartoe. Dan moeten we voor CP2 nog één heuvel op en dat gaat via een pad dat geen pad is. We gaan met tenminste 35% hellingspercentage de berg op en wat een klim het is. We glibberen en glijden. We grijpen bomen vast waar we kunnen en staan soms in wankel evenwicht tussen voor of achterovervallen. Het is niet zonder risico. Ook hier komen we uiteindelijk boven en het is nog een stukje tot CP2. Uiteindelijk blijkt CP2 niet op 23,2 te staan maar 25,4 km. Als we daar aankomen zit Karen er goed doorheen. Het gehele programma van vandaag maar (volgens mij) vooral die klim over de modderige heuvel en de verschoven CP nekken haar. We hebben niet alleen de cutting time gemist, maar is bij Karen ook alle energie en motivatie weg. Het gaat niet meer. Het is op. Karen kan niet meer verder. Ik ben moe en kan wel door. Ik wil Karen nu niet alleen laten. Hier hebben we het namelijk niet over gehad en nu opeens besluiten alleen door te gaan vind ik niet goed. We stoppen er dus samen mee en laten ons plaatsen in de andere wedstrijd. We worden met een pick-up een naar het kamp gebracht. Het kamp ligt mooi aan het strand. Voor het eerst dat we daar tussen 14.00 en 15.00 zijn. Dat geeft namelijk een geheel ander beeld van het kamp. Er is nog een volwaardige lunch, er is nog schaduw en soms zijn tenten nog in opbouw. We hebben opeens tijd. Onze tent is al wel opgezet en dat is fijn. Iedereen kijkt hier naar boven. Blijkt dat er apen in de bomen zitten (makaken). Die houden goed afstand maar dat geldt niet voor hun poep. Zo aan het einde van de dag (en aan het begin van de volgende dag) vliegt de poep je om de oren. Je weet dat het eraan komt want ze plassen eerst. Snel de droge was binnen halen en hopen dat je niet wordt geraakt. De apen wegjagen is zinloos want ze zitten te hoog en je kunt je afvragen wie nu eigenlijk wie in de weg zit. De apen ons of wij de apen. Ook onze tent krijgt met een poepaanval te maken… Ook vandaag is de camping slecht. Er is een steen met daarop vier aan elkaar verbonden pvc- pijpen die vier douches vormen. Je staat in elkaars viezigheid te douchen. Toiletten zijn er te weinig. Twee voor de dames en 1 voor de heren en we zijn met meer dan 100 man… Voor we gaan eten, genieten we van de ondergaande zon aan het strand en hoe gepast is dat op deze Valentijnsdag. Een mooie afronding van de dag met de allermooiste route. We eten, nemen deel aan de briefing en gaan slapen. Om 19.30 gaat het hoofdlampje uit en de oordoppen in. De dag Totaalafstand 27 km Stijg meters 1.800 Daalmeters 300 Hoogste punt 815 Woensdag 15 februari 2017 Dag 4 Om 03.30 staan we op. Richard is zoals elke dag de wekker en schreeuwt ons uit bed. De routine helpt ons om uit bed te komen en ons voor te bereiden op de langste dag. De groep die de gehele afstand loopt moet om 04.30 vertrekken. Niemand die zich aan die tijden houdt. Toch wel belangrijk om dat in de gaten te houden, want ze moeten met de bus. Als om halfvier de bussen willen vertrekken zijn er nog lopers die hun spullen aan het verzamelen zijn. Het effect is dat de bus laat vertrekt. Maar ja, “laat” is volgens mij een West Europees begrip en niet iets dat ze in Costa rica kennen. Onze bus vertrekt tegen 06.20. In de tussentijd wordt het kamp afgebroken. Bijzonder is dat we in die tussentijd nog wel kunnen eten maar de rest van het kamp wordt ingepakt; inclusief de stoelen waarop we zitten en tafels waaraan we eten. Best oncomfortabel. De buschauffeur brengt ons naar de start op ongeveer 850 meter hoogte (CP2). We moeten er even wachten. We vullen de flessen, iedereen doet zijn behoefte en dan gaan we om 07.45 van start. Ook deze groep (de kortere afstand en diegenen die eerdere etappes niet hebben afgemaakt; de “Adventure klasse”) gaan als een dolle van start. Ik “hobbel” er een beetje achteraan. Ik weet echt wel dat de eerste heuvel het tempo gaat drukken. Dat is ook nu het geval. We lopen over gravelwegen gemaakt van rode klei. Het gaat mooi glooiend op en neer en het gaat ons goed af. Na 4 km haalt Tom Owens (GB) ons al in (is de latere overall winnaar). We wisselen wat woorden uit en hij gaat er weer als een haas vandoor. Het kwartier dat daarop volgt, komen de eliterenners voorbij (inclusief de latere winnaar bij de dames Anna Frost uit NZ). Na 5 kilometer komen we bij een rivier. Ook nu is die heel technisch maar we hebben er lol in. We gaan niet snel, we maken foto’s en we genieten van de koelte. Inmiddels weten we wel hoe een rivier werkt ik kan mijn eigen tempo aanhouden. Waar nodig wacht ik op Karen. Bij kilometer 7 treffen we 2 Amerikanen en zij maken complimenten over mijn website. Ze hebben die helemaal uitgeplozen. Ze hebben de teksten door de vertaalmachine gehaald en aansluitend veel informatie gebruikt om zich voor te bereiden. Zo vonden alles “inspiring”. Altijd leuk om te horen en alle complimenten aan Henk Karman (Henk Karman Groep); de bouwer van de website. We doen CP3 aan en gaan verder. We lopen over single track afwisselend door de jungle en over paden. In de jungle is het lekker en in de zon erg warm. Zelfs Karen transpireert. Nou, dat heb ik volgens mij nog nooit meegemaakt. We gaan veel, heel veel heuvel op en klimmen uiteindelijk naar 900 meter. Dan begint de scherpste afdaling. We dalen 1000 meter in 4 kilometer. We dalen via een geitenpad vol met bladeren. Het is hier skiën zonder skies. Het is af en toe best gevaarlijk. Je kunt niet zien waar de gaten zitten en de lianen klemmen soms om je voeten waardoor je bijna struikelt. Karen is blij als ze er is. Ik snap ook heel goed dat dit heel vermoeiend is. Het zijn namelijk ook niet de eerste kilometers die we lopen. Bij het waterpunt op 36 km halen we water en meloen en dan het laatste stuk naar de finish. Helaas is de finish vandaag niet het kamp. We moeten daardoor een uur wachten op de bus. We hebben daardoor wel de tijd om te zien hoe het er hier bij de race organisatie aan toe gaat. Wat we voelden en eerder hebben gezien is nu ook weer duidelijk. De racedirecteur is alleen geïnteresseerd in mensen die hij kent (de eliterenners) en Costa Ricanen. Voor de rest interesseert hem niets. Hij komt niet eens uit zijn luie stoel als er een finisher binnenkomt (en die hebben toch echt vandaag allemaal 50 of 39 kilometer gelopen). Hij applaudisseert niet eens voor de gewone lopers want facebook is veel belangrijker. Volgens mij gaat hij te gemakkelijk voorbij aan het feit dat de gewone lopers diegenen zijn die het geld genereren voor deze wedstrijd en niet de eliterenners. Ik vind zijn gedrag niet gepast. Dit is de eerste wedstrijd waar we dit zo zien. Wat dat betreft valt er voor deze organisatie nog heel veel te leren van de Marathon des Sables, de Al Andalus Ultra Trail en de Grand to Grand. De bus is er en het is een flink stuk rijden naar het kamp. Daar aangekomen zijn we vandaag ook weer op tijd. We verplaatsen de tent naar een plaats onder een boom en zitten dan lekker in de schaduw. Helaas hebben we niet gezien dat de voortent op een mierennest staat. Daar komen we achter als we met blote voeten in de mieren gaan staan want die beesten bijten meteen en fel ook. Douchen en ook nu is het slecht. Buiten zijn er twee waterleidingen aan elkaar gebonden die een douche moeten vormen en op een van de toiletten kun je douchen. Maar ja, dan kan het toilet niet worden gebruikt. Ik gebruik die laatste douche. Het is een gore bende maar het is wel de eerste kans in dagen om even echt te douchen. Er is gelukkig wel een barretje. We eten onze lunch en in de middag drinken we een biertje, fris en verse kokossap uit een vers gekapte kokosnoot. Wat een genot. We glijden door de avond, nemen deel aan de briefing en gaan slapen. Dat laatste is lastig. Nog steeds is het ontzettend warm. Afstand 39 km Stijgen 800 meter Dalen 1600 meter Hoogste punt 950 meter Donderdag 16 februari 2017 Dag 5 Om 03.30 staan we op. We hebben weer een mooie dag voor de boeg. Door alle mieren hier, hebben we gisteren zoveel als mogelijk spullen in de boom gehangen in de hoop dat de mieren er dan vanaf zullen blijven. Dat heeft gewerkt blijkt later. Het is wakker worden zoals we dat al de gehele week doen. Aan de andere kant is het verschil dat we niet eens meer schrikken van het wakker worden op dit bijzondere tijdstip. We vertrekken met de bus naar de haven. Om 05.00 gaan we op pad en 20 minuten later zijn we daar. Het is verwarrend waar we moeten zijn in de haven, maar zoals dat hier gaat, komt er altijd een oplossing voor. De boot wordt dus gevonden en rond 05.30 gaan we varen. Spullen vast, want het gaat hard. Ik meet op mijn sporthorloge dat we meer dan 40 km per uur gaan. Het is een fantastische vaart. De kapitein lijkt te weten wat hij doet. We maken prachtige bochten en het gaat heel snel. Volgens mij vindt iedereen het ontzettend leuk. Een minuut of 25 later zijn we op de plaats van bestemming. We moeten eerst nog een stuk door het water, maar niemand die zich daar nog druk over maakt. Als groep wandelen we een kwartiertje naar de start. We vullen de flessen, eten al wat zout en gaan om 07.00 van start. We zijn onderweg en 33 km wacht op ons. Het gaat meteen bergop. Eerst via normale wegen en dan via de jungle. We klimmen van 0 naar 450 meter en het is een stevige klim. Bergaf is interessanter. We worden echt van de berg af gegooid. Via een geitenpad vol met bladeren en lianen gaan we naar beneden. Het is nooit horizontaal, het gaat altijd schuin. In 1.500 meter dalen we 450 meter. Het is een prachtig maar risicovol pad. Het is voortdurend oppassen maar leuk om te doen. We worden dan al ingehaald door de heel snelle lopers en we laten ze passeren. Leuk om te zien hoe zij het doen. Of het technisch heel veel beter gaat weet ik niet. Ze nemen in elk geval veel meer risico en gaan echt heel erg snel. Met gemiddeld 4 km/u komen we bij cp3 aan en daar zijn we tevreden over. Flessen vullen, wat eten, merken dat alles dat niet-Costa Ricaans is niet belangrijk is, en verder. De rest van de route is zeer gevarieerd. Van brede wegen (vol in de zon), naar paden door het gras, naar jungle. Het terrein gaat dan mooi op en neer. Geen heel steile klimmen meer maar altijd op en neer. Uiteindelijk lopen we lang parallel aan het strand en gaan dan het strand op. We lopen vol in de zon maar het is goed te doen (zijn we er inmiddels aan gewend?). Bij de baai ligt de boot te wachten. Met 2 andere lopers worden we de inham overgeroeid (zwemmen mag niet i.v.m. de alligators) door deze man met peddel in zijn wankele bootje. Aan de overkant wacht CP4. Ook hier lekker meloen eten, wat pinda’s en de flessen vullen. Daarna verder. De laatste 12 kilometer wachten op ons. Karen is helemaal stuk. Haar benen doen pijn en het lijkt erop dat ze iets heeft verrekt. We stoppen nu wat vaker en uiteindelijk gaat haar tempo weer omhoog. Via een jungle pad komen we weer op het strand uit en dat strand hebben we heel lang voor ons alleen. We lopen stevig door en komen bij de finish aan. Het was en mooie route vandaag en de plek waarop we staan doet echt afbreuk aan de race. We staan op een voetbalveld en vrijwel alle tenten staan vol in de zon. Zo ook die van ons. We verplaatsen nog wel, maar dat levert geen verkoeling op. Wel meer ruimte om ons heen. Er zijn hier meer faciliteiten. We zijn in Drake Bay. Dat komt omdat de organisatie geld aan dit dorp heeft geschonken en daar zijn douches en toiletten van gebouwd. Ook dat is al flink gesleten en wat ik helemaal bijzonder vind, is dat het niet lukt om 2 dezelfde wastafels te vinden (er zijn er 2) en dat alle deuren scheef hangen. We frissen ons op en gaan uit de zon. Karen is dan al op weg naar de dokter want zij heeft overal vlekken. Hij stelt nog de vraag “have you touched any plants? Natuurlijk; we lopen al dagen in de jungle! Hij komt niet verder dan zonneallergie. We gaan het zien. ’s Avonds eten en dan slapen. Op naar de laatste dag. De dag Afstand 33 km Stijgen 1.200 meter Dalen 1.200 meter Hoogste punt 433 meter Vrijdag 17 februari 2017 dag 6 We mogen vandaag uitslapen. We worden rond een uur of vijf gewekt en moeten om 07.00 klaar staan voor de start. In de tussenliggende tijd frissen we ons op en ontbijten we. Alle lopers, lopen vandaag dezelfde route en dus afstand. Het is de laatste loop, dus iedereen is heel ontspannen. De echte wedstrijd druk (als je die al had) is eraf. We staan allen aan de start en ook vandaag het ongeorganiseerde gedoe dat bij deze wedstrijd hoort. 07.00 halen we natuurlijk niet en ook vandaag is er dus ruimte voor Tico-time (ons Nederlandse “het Brabants kwartiertje”). We lopen via het strand naar het dorp. Volgens de organisatie zijn de dorpelingen zeer enthousiast over deze wedstijd en groot supporter. Ik weet niet of zij het over hetzelfde dorp hebben als waar we doorheen lopen, maar er is helemaal niemand die ook maar en beetje belangstelling voor de lopers heeft of iets van enthousiasme laat merken. We gaan net buiten het dorp de rivier in. Vandaag kniediep en het is een feestje. We moeten wel blijven opletten want ook nu is het glad. We volgen de rivier een paar kilometer, maken flink wat foto’s en filmpjes en gaan er bij de watervallen uit. Die watervallen zijn prachtig. Niet al te hoog maar wel van een ongelooflijke schoonheid. Mijn geluk is dat ik hier ook nog eens zo’n prachtige blauwe vlinder zie. Via een lodge komen we weer op de gewone wegen uit en dalen naar CP1 op het strand. We nemen zout en meloen en gaan dan door. Nog maar 10 kilometer en dan zijn we er. We lopen parallel aan en op het strand en zo gaan we naar de finish. We lopen een mooi tempo en halen gemiddeld 5 km per uur. De finish komt in zicht en Karen pakt haar camera. “Is niet nodig”, zeg ik nog “want de fotograaf staat klaar”. Had ik maar niets gezegd…. Bij de finish zit de racedirecteur aan het bier in een strandstoel. Het is dat er iemand anders juicht, anders was hij niet eens opgestaan. Ik krijg nog een hand en Karen helemaal niet. Er is ook nog eens geen fotograaf. Als ik daar iets over zeg, dan geven ze aan dat ze een fotograaf zullen halen. Tja. Dat is mosterd na de maaltijd. Laat maar zitten. We zijn boos en teleurgesteld. We hebben al geen medaille (dat ligt aan ons) maar nu ook niet eens een herinnering dat we zijn gefinished. Gedesillusioneerd lopen we naar onze tent. We frissen ons op en gaan lunchen. Het is pas rond het middaguur en kan het heel lange wachten beginnen. Het is daarnaast waanzinnig warm en dus zal het een lange en zware middag worden. Een beetje hangend en bier drinkend glijden we door de middag. Karen bezoekt een paar keer de dokter (helpt niet) en zo verstrijken de uren. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo lang naar de zee heb zitten kijken op een uiterst oncomfortabele stoel. We lopen nog naar het dorp maar het is echt te heet. Zelfs in de supermarkt is het heel erg heet maar dat komt volgens mij door de vele koelkasten die hier staan te draaien. Zodra de zon een beetje kracht verliest pakken we onze spullen in voor het vertrek van morgen. We hebben dan al van Richard begrepen dat de tassen met een aparte vrachtwagen worden vervoerd. Hij vindt het prima als wij onze tassen aan boord meenemen zodat we uren wachten kunnen besparen. Blij mee. Het wordt donker en op het veld staat een halve cirkel van stoelen. Hier worden de prijzen uitgereikt. De winnaars van vandaag krijgen een prijs. De top 3 vrouwen, het winnende team en de top 3 mannen. Het is Anna Frost bij de 3e poging gelukt te winnen en Tom Owens bij zijn eerste. Met Tom hebben we al een paar keer gesproken en nu het officieel is, feliciteren we hem met zijn overwinning. Anna Frost feliciteren we later die avond. Voor de laatste keer het diner. We eten met onze Belgische vriend en gaan vroeg slapen. Morgen weer terug naar de beschaafde wereld. De dag Afstand 22 km Stijgen 600 meter Dalen 600 meter Hoogste punt 160 meter Zaterdag 18 februari 2017 Dag 7 We worden om 06.00 gewekt. We hebben een beroerde nacht achter de rug. Het was heel warm en ik heb veel wakker gelegen. Ik ben enorm blij als ik mag opstaan. Wat ook niet helpt is dat er regen werd verwacht en dus het buitendoek over de tent is gelegd. Geen regen maar wel heel veel warmte. Opfrissen en ontbijten. Kom maar op met die boten die ons weg gaan brengen. De boten zijn er als verwacht niet om 09.00 uur. Het is bijna een uur later als ze er liggen. We stappen in. Karen regelt twee plaatsjes en ik breng de tassen aan boord. De kapitein heeft er zin in. Het gas gaat er flink op en ook deze keer zitten we rond de 40 kilometer per uur. De temperatuur is goed en we zitten goed. De vaart duurt een uurtje en dan zijn we weer in de haven van Sierpe (daar waar we twee dagen geleden met de boot vertrokken). De bussen staan al klaar en we gaan de bus in. We moeten opschieten want de bussen willen weg. De komende uren bestaat uit naar buiten kijken, beetje kletsen en afwachten. We stoppen tweemaal om de benen te strekken. De tweede keer is echt erg. We worden uitgezet op een toeristenparkeerplaats. Hier is alles gericht op verkoop van souvenirs. We moeten hier verplicht bijna een uur verblijven in de hoop dat we ongetwijfeld allerlei prullaria kopen. Wij hebben daar geen behoefte aan en we slaan zelfs de lunch over, Het eten ziet er niet uit en wij zijn deze week echt wel wat gewend…. We kopen alleen een verse vruchtenshake en zijn blij als we weer op pad gaan. Rond een uur of 2 zijn we weer bij Best Western Irazu. We gaan ons melden bij het autoverhuurbedrijf. Onze rondreis door Costa Rica kan nu beginnen en is de wedstrijd echt afgelopen. Tenslotte Wij gaan deze wedstrijd nooit meer doen. De reden is dat de wedstrijd te slecht georganiseerd is. Wij willen geen week waarin we niet meer zijn dan “een bron van inkomsten” en daar heel weinig voor terugkrijgen. Voor dezelfde kosten zijn er veel beter georganiseerde wedstrijden (MdS, AAUT, G2G). Dat is heel erg jammer, want de tocht is prachtig. Je komt op plekken die niet toegankelijk zijn voor de gewone toerist. Elk moment kijk je je ogen uit en de geluiden die je hoort blijven je verrassen. Het was een zware wedstrijd. Karen viel 5 kilo af. Ik 3,5. Dit ondanks het goede eten van de koks. Al met al was het een indrukwekkende week in een indrukkend land waarin een niet betrokken organisator het plezier bederft. Tips en geleerde lessen • Neem een daadwerkelijk waterdichte tas mee. Het is zo vochtig in de nacht, dat de volgende dag de inhoud van een niet waterdichte tas daadwerkelijk flink nat zal zijn. Bij de Decathlon kochten we een waterdichte tas voor het transporteren van geschoten wild voor € 20, --. Gouden aankoop. • Was je kleding direct na aankomst. Leg of hang het te drogen en haal het onmiddellijk naar binnen (droog of niet) als het donker wordt. Als de zon weg is, wordt het namelijk direct vochtig. • Maak je geen zorgen als je spullen nat worden tijdens de race of bijvoorbeeld bij het douchen. Alles is ontzettend snel droog zolang de zon schijnt. • Een goede zonbescherming is essentieel. Ik gebruik P20 en dat heeft mij ook deze keer goed beschermd waarbij ik merkte aan het einde van de week dat mijn huid wel was geraakt. • Een slaapzak is echt niet nodig. Het is veel te warm. Koop een lakenzak. Wij hebben katoenen zakken bij Obelink voor € 15, -- gekocht. Goede aankoop. • De organisatie adviseert een hangmat mee te nemen. Hebben wij ook gekocht en niet gebruikt. Als je een heel snelle loper bent, dan heb je veel hersteltijd en heb je alle tijd om in een hangmat te liggen. Ben je een achterhoede loper, dan heb je nauwelijks tijd tussen aankomst en eten/briefing. Val je in die groep, neem dan geen hangmat mee. • Alle kampen zijn smerig. De douchefaciliteiten zijn of vuil of goor. De toiletten zijn altijd vuil (ook omdat het toiletpapier in een aparte emmer naast het toilet moet). Er zijn altijd te weinig douches en toiletten. Er zijn altijd veel te weinig wastafels. Er is alleen koud water. De keukenploeg kookt eigenlijk ook niet hygiënisch. Ze werken altijd in het zand of bos. Ze gebruiken lokaal water. Ze dragen geen handschoenen en maar een enkeling draagt een haarnetje. We hebben nog nooit iemand de tafels zien schoonvegen en als iemand zijn plastic servies laat staan is er niemand die het opruimt. Voeten met blaren rusten op dezelfde stoelen als waar jij even later op gaat zitten. Praten met veel “consumptie” is heel normaal. Onze oplossing was om op zoek te gaan naar twee stoelen en die mee te nemen naar de randen van het eetgedeelte. Daar was meestal wel een “schone plek” te vinden. “I can handle the dirt, but it is de filth that kills me”. • Ondanks de viezigheid waren we erg blij met het eten. We hebben het ons goed laten smaken. Daarmee voorzagen we in ontbijt en diner. Ondanks dat de CP’s meloen, aardappeltjes, ananas en koekjes aanbieden was het verstandig dat we eigen eten bij ons hadden. We varieerden in ontbijtkoek, eigen elektrolyt, nootjes, stroopwafels en droge koekjes. • Ook deze keer waren stokken ontzettend handig. Zou je ze niet bij het normale lopen gebruiken, dan zijn ze heel handig en verstandig bij alle doorwadingen. De stenen in het water zijn spekglad en glijden en blesseren ligt om de hoek. Menige loper verzuchtte “I wished I have had poles”. • Koop echt waterdichte zakjes voor de spullen die je in je rugzak meeneemt. Soms zijn de doorwadingen onverwacht diep en gaat ook de rugzak onder. Nat eten smaakt niet, een natte telefoon doet het niet en een natte bankpas is een risico. Even zoeken op internet (aliexpress) en voor weinig geld koop je goede zakken. Bij ons zaten de telefoon, het eten, geld en bankpassen, paspoort maar ook alle verbandmiddelen en medicatie in gescheiden plastic waterdichte zakken. • Transpireer je veel, neem zouttabletten mee. De organisatie heeft die niet. Op sommige CP’s is er zout (smaakt prima met ananas) maar reken er niet op. Neem zelf zout(tabletten) mee. • Er zijn doorlopend dierengeluiden. Soms zo hard dat ik dacht dat het mijn gehoor zou beschadigen. Oordoppen zijn essentieel. In de nacht wordt het wel rustiger maar dan nog. • Dierengeluiden in de jungle die klinken als…. o Ezelgebalk (van de apen) o Voorbijrijdende TGV o Autoalarm o Huis alarm o Scheidsrechters fluitje. • De snelheid waarmee sommige lopers door de rivieren en over de stenen lopen kan niet allen maar techniek zijn. Een volgende keer zou ik zolen op mijn schoenen laten zetten die grip bieden op deze stenen. Zouden dat dezelfde kunnen zijn als voor de Spine (Vibram Z gamma). • De dag van de laatste etappe ben je om 12.00 klaar. Er is geen middagprogramma. ’s avonds is er de prijsuitreiking en de volgende dag ga je met boot en bus naar San Jose retour. Het is allemaal erg lang wachten. Als je dat leuk vindt, blijf dan vooral wachten. Als je dat niet wilt, regel dan vooraf transport. Dat kan per taxi maar je kunt je ook laten vliegen. Een volgende keer zou ik me terug laten vliegen of het geld investeren in de taxirit. Het zijn anders echt verloren dagen. • Heb je geen zin in staan te bakken in de zon op zaterdag, regel dan vooraf een hotel in Drake Bay. Tips and Lessons Learned • Bring a truly waterproof bag. It's so humid in the night, the next day the contents of a non- waterproof bag will actually be quite wet. At Decathlon we bought a waterproof bag for transporting wild shot for € 20, -. • Wash your clothes immediately upon arrival. Lay or hang it to dry and remove it when it gets dark (dry or not). When the sun is out, it is moist immediatilly. • Do not worry if your belongings get wet during the race or for example when showering. Everything is very quickly dry when the sun shines. • A good sun protection is essential. I use P20 and that is the best. • A sleeping bag is really unnecessary. It's too hot. Buy a sleeping bag liner. We bought cotton bags for € 15, - purchased. • The organization advises to take a hammock. We also purchased one and did not use it. If you are a very fast runner, you have a lot of recovery time and you have plenty of time to lie in a hammock. Are you a slower runner, you have little time between arrival and food / briefing. If you are one of those runners, bring no hammock. • All camps are filthy. The shower facilities or dirty or gross. The toilets are always dirty (because the toiletpaper needs to go in a separate bucket next to the toilet). There are always too few showers and toilets. There are always too few sinks. There is only cold water. The kitchen crew cooks really not hygienic. They always work in sand or forest. They use local water. They wear gloves and only a few people are wearing a hairnet. We have never seen anyone wipe the tables and if somebody leaves there plates of cups on a table, there is no one who cleans it. Our solution was to look for two chairs and take them to the edges of the dining area. • Despite the mess we were very happy with the food. We enjoyed breakfast and dinner and the Chef and his team are the best! Despite the fact that you can get melon, potatoes, pineapple and cookies at the CP’s it was essential that we had our own food. We brought gingerbread, our own electrolyte, nuts, waffles and biscuits. • This time sticks were incredibly handy. You would not use them in normal walking, but they were very useful and sensible at all crossings. The stones in the water are very slippery and slip and injure is just around the corner. Many runners sighed "I wished I brought poles". • Buy genuine waterproof bags for the stuff you bring in your backpack. Sometimes crossings are unexpectedly deep and your rucksack goes underwater. Wet food does not taste, a wet phone does not work and a wet bank card is a risk. Some searching on the Internet (aliexpress) and for little money you can buy good bags. We put phone, food, money and bank cards, passports but also all the bandages and medications in separate watertight plastic bags. • If you perspire a lot, bring your own salt tablets along. The organization has not. Some CP's provide salt (tastes great with pineapple), but do not count on it. Bring your own salt (tablets). • There are ongoing animal sounds. Sometimes so hard I thought it would damage my hearing. Earplugs are essential. At night it is quieter but still you need your earplugs. • There are a lot of animal sounds. No idea what these animals are, but they sound like.... o Donkey sounds (from the monkeys) o Passing TGV o Car Alarm o House alarm o Referees whistle. • The speed at which some runners pass through the rivers and on the stones can not only be technique and experience. Next time I would let soles put on my shoes that provide traction on these stones. Would it be the same as for the Spine (Vibram Z gamma) • The day of the final stage you are ready at 12.00. There is no afternoonprogramm. In the evening it’s the award ceremony and the next day you go by boat and bus back to San Jose. It's all a long wait. If you like that, then keep waiting. If you do not want, arrange transportation in advance. That can take a taxi but you can also fly. Next time I would let me fly back or invest the money in the taxi. It is otherwise a really lost days. • Do not want to be baking in the sun on Saturday, make a reservation for a hotel in Drake Bay in advance.

Coastal Challenge 2017